Ingen

Ve og akk, tenkjar eg
Lyset kjem inn. Ein stråle, av gleie,
eg skyv han vekk.

på golvet ligg det ei tova. ho er møkkete
kjødets lyst, falt meg inn. der eg satt, i mørket
plotseleg kom lyset igjen. eg skrek

ravnen sitt på taket. han gret. foglane syng ikkje lengre. eg ser ut.
der ligg snøen, ny og fin. han sjår myk ut.

men eg kan ikkje reisa meg. eg sett fast. men det gjer ikkje noko
eg har ingen å gå med.

- Harald Nypenes/eha